28 augustus 2013                             25˚C  

Om half acht zitten we in de auto op weg naar Maroon Bells; Annabelle wil het mooie plaatje natuurlijk ook zien. En het is opnieuw prachtig. Een vrouw loopt ons tegemoet en vertelt dat er verderop twee elanden lopen, mama met kleintje. We zien in de verte alleen een rug van mama; er gaat een wandelpad die richting uit. Maar krijg zowel mama als kleintje niet beter in zicht. Annabelle is blijven staan en had wat beter zicht op mama. Vanavond gaan we terug, sowieso voor de bevers, misschien kunnen we ook nog wat elanden spotten.

We kijken natuurlijk ook goed naar beesten, maar zien helaas niks. De natuur is ongelofelijk mooi, maar ja, zo is heel Colorado. Rond 3.000 m hoogte komen we bij de boomgrens. Het is dan nog een klein stukje stijgen naar de top, Independence Pass op 3.686 m. Hier claimen ze dat dit de hoogste, verharde bergpas is van Amerika. Toch reikt de Trail Ridge Road echt ietsje hoger, en dat is ook een verharde bergpas. We lopen bovenop een rondje, dat kan in t-shirt. We zien rond ons heen 18 "fourteeners," dat zijn bergen hoger dan 14.000 ft (= 4.270 m). De hoogste berg van Colorado, Mount Elbert, ligt aan de andere kant van de weg van waar we nu staan: 14.433 ft (= 4.400 m), geen indrukwekkende berg.

Dan weer terug naar Aspen. We relaxen wat op de kamer en in het dorp. We krijgen veel vragen over waar we vandaan komen, hoe lang we blijven, wat we van Colorado vinden. Altijd leuk, die gesprekken. Zo rond half zeven gaan we ´s op Maroon Bells aan, kijken of we nog elanden en bevers zien. Als we aankomen, spettert het lichtjes. Toch zijn we niet de enigen, de weg ernaar toe is zwaar in gebruik door fietsers, goede en zware training. We zien twee hertjes. Rond half acht zwemmen twee volwassen bevers rond de burcht. Eéntje sleept een tak naar de burcht en gaat lekker van de bast eten. Ik hoor ´m knagen. Krijg ´m wat lastig op de foto, het is al aan het schemeren. Je ziet de pootjes en de snijtanden.

bever eet van bast

Rond Maroon Lake kun je ook al een beetje de herfst zien aankomen. Nu staat dit gebied natuurlijk bekend om de ´aspen,´ de zgn. ratelpopulieren die in september eerst geel en vervolgens rood worden. Als hele bergdalen verkleuren, is dat een fantastisch gezicht. Dat kun je zo´n beetje zien vanaf de eerste week van september. Het is op deze hoogte overdag nog volop zomer, ´s nachts daalt de temperatuur naar een graad of acht, de aspen gaan over één tot twee weken verkleuren. Ander voordeel van september: grote kans op hele dag zon, want die is niet meer zo krachtig om de lucht boven de bergen zo te verwarmen en op te laten stijgen, dat (donder)wolken ontstaan. September is de maand om hier te zijn. Dat wisten we natuurlijk, is alleen wat lastig met werk. We gaan zeker terug naar Colorado, misschien dan nog ietsje later. En dan in ieder geval weer een aantal dagen Aspen, Grand Lake en Nederland. Denk over een paar jaar of zo. Nu eerst een aantal dagen genieten in Vail, daar rijden we morgen naar toe.

de herfst komt eraan