27 augustus 2013                            27˚C  

Om kwart over zeven sta ik naast m´n bed. Een wandeling! Om kwart over acht parkeer ik de auto bij Maroon Lake, het is 52˚F, dat is 11˚C. In de zon voelt het warmer, ik ga lekker in korte broek en wandelshirt. Wandelschoenen aan, insmeren, croissantje eten en koffie opdrinken, die had ik in het dorp gehaald. Zie dan hoe prachtig Maroon Bells in de Maroon Lake spiegelen, dit is topklasse.

Maroon Bells

Ik hike vandaag naar het einde van Maroon Lake (waar de bevers zitten), stijg dan zo´n 150 m en kom dan bij Crater Lake. Het uitzicht op dit meertje en de pieken van de Bells erboven moet geweldig zijn. Dan pak ik de West Maroon Trail, wil totaal zo´n 10 km lopen, drie uurtjes, dan ben ik weer bij Annabelle. Poeh, de stijging is maar 150 m, toch gutst het zweer van m´n rug. Het is nu ook al best druk met vroege wandelaars. In een half uur sta ik bij Crater Lake, helaas een grote wolk voor de zon. Ik loop door en volg de West Maroon Creek. Loop nu recht onder de beroemde pieken en kijk of ik klimmers zie, nee dus. Rond tien uur stop ik, hier draai ik om, trek nu m´n schoenen uit voor een pauze en neem weer een croissantje. Even later komen de eerste pika´s tevoorschijn, die beestjes zijn zo leuk. Vooruit, toch weer effe een foto: 

 pika wast zichzelf

Ik loop terug, hier is en blijft het rustig, niet veel wandelaars gaan door na Crater Lake. Als ik weer bij dit meertje ben, is de grote wolk verdwenen en zet ik de camera op panorama. Die heeft drie standen: 120°, 180° en 360°. Die van 120° geeft vaak het mooiste beeld, anders wordt de foto wel erg smalletjes. Andere methode om een mooie panoramafoto te maken, is om gewoon twee foto´s naast elkaar te nemen met ongeveer eenderde overlap in het midden. Goed letten op de belichting (zet ´m vast), anders zie je het verschil. Die twee foto´s kun je vervolgens aan elkaar plakken met een programmaatje op internet. Onderstaande foto is een panorama van 120°.

Crater Lake en Maroon Bells

Op het gemakje loop ik naar beneden. Ik sms naar Annabelle dat ik eraan kom, ze is net terug van boven met de kabelbaan. We nemen bij onze favoriet Peach´s een lichte lunch. Daarna pakken we de auto voor een ritje naar upper Castle Creek. Deze weg het gelijknamige dal in ligt om de hoek bij Aspen. Vanuit dit dal zijn mooie wandelingen te doen, onthouden dus. Ik stop met rijden en Annabelle gaat voor het eerst in acht weken achter het stuur. Gaat goed, handig natuurlijk dat het een automaat is. We rijden het dal eerst helemaal tot het einde, ik kan nu lekker naar buiten speuren, zie enkele beverburchten en een coyote. Altijd leuk, die hadden we deze vakantie nog niet gezien. We volgen de jonge coyote een tijdje en zien dat ie een muis bespringt en oppeuzelt.

een coyote

Dan rijden we opnieuw langs Ashcroft Ghost Town, we gaan hier even kijken. Ashcroft was in de 19e eeuw een zilverstadje, zoals er zoveel waren in die tijd in Colorado. Het stadje had op z´n hoogtepunt in 1883 zo´n 2.000 inwoners. Maar zware concurrentie vanuit Aspen, een geïsoleerde ligging en een daling van de zilverprijs nekte dit plaatsje. In 1885 woonden er nog maar 100 mensen. In 1939 stierf de allerlaatste inwoner ("Judge" Jack Leahy) en het dorpje werd een spookstad. Van de opbrengsten van de bezoekers wordt dit spookstadje nu onderhouden. Best aardig.

Ashcroft, ghost town

Terug in Aspen doen we niet veel meer. Geen bezoek aan bevers of ander wildlife spotten. Dat vinden wij een groot voordeel als je in een heel rustig tempo reist, voldoende tijd om alles op je gemakje te bekijken en geen gehaast met dingen die je perse wilt zien. Zo beperken we ook de km´s in de auto, wij zijn geen mensen voor een road trip. Onze plannen voor morgen? Annabelle wil ook graag ´s ochtends de Maroon Bells zien. Dat doen we morgenochtend eerst. Daarna zien we wel weer, genoeg te beleven in deze prachtige streek rond Aspen.