19 augustus 2012                              32˚C  

We staan op. Ik zie de buurman uit het bos stappen, met ontbijt en koffie, die is naar de Mazama Store geweest. Daar heb ik over gelezen: prima zaak, met de beste koffie uit de wijde omtrek. We gaan erheen en bestellen ontbijt, twee cappuccino en eten voor onderweg: lunch, nootjes en bars. Om half tien zitten we in de auto. Bij Mazama kun je de bergen in, het gehucht (230 inwoners) ligt op 664 m hoogte, een onverharde weg van 30.7 km leidt ons naar 2.073 m. We stijgen dus bijna 1.400 hoogtemeters.

Harts Pass Road

Daarom zijn we hier: snelle toegang tot de bergen plus een prima lodge. Beneden in het dal zal het vandaag weer boven de 30 graden zijn, wij doen het hier met 21 tot 22 graden, dat scheelt tien graden. Heerlijk. We parkeren de auto (die was al vies, maar is nu heeeel vies), nemen nog een kop koffie uit de thermoskan en gaan op pad: naar Windy Pass, heen en terug zo'n 12 km met 300 m stijgen en dalen. Een eenvoudige wandeling. We vinden het hier direct al prachtig: mooie uitzichten, lekker frisse bergluchten en bloeiende bergweiden.

het pad naar Windy Pass

Na een half uur krijg ik weer last van m'n bergschoenen, bij m'n achillespees. Dus bergschoenen in m'n rugzak en m'n 2e paar loopschoenen aan. De bergschoenen gaan niet meer mee, genoeg geprobeerd. Na een uur zoals gewoonlijk effe rust voor de voeten en wat eten. Er hiken hier alleen 'locals' vanuit de wijde omgeving van Seattle, geen hordes toeristen zoals we afgelopen weken hadden. Lekker rustig, ook daar houden we wel van.

heerlijk aan de wandel

Deze wandeling maakt deel uit van de PCT 2000: de Pacific Crest Trail, een meerdaagse tocht op merendeels 2.000 m hoogte. Het pad komt uit in Canada, Manning park. Rond kwart voor twee zijn we bij Windy Pass. Hier peuzelen we ons brood op, een half uurtje genieten van het uitzicht, prachtig:

Windy Pass (1.920 m)

We kunnen Mt. Baker niet ontdekken, moet ergens in het westen liggen, waar we ook deels op uit kijken. Tegen half drie gaan we terug, lopen in 2½ uur naar de parkeerplaats. Ook wij zijn nu vies: het pad was kurkdroog, we zitten helemaal onder het stof. Bij de auto nemen we wat pinda's, lekker zout. Er vallen ook enkele druppels regen uit een donkere wolk, maar dat mag geen naam hebben. In een uur zijn we terug bij de lodge, op de veranda drinken we een koude fanta en dan lekker douchen. We eten in Winthrop, een dorp zo'n 14 mile verderop. Op z'n westerns ingericht, met wat eettentjes. Niet echt bijzonder. Onderweg zien we weer tientallen herten, links en rechts van de weg. Leuk.

veel oren bij elkaar