29 juli 2009                                  20˚C  

Vandaag gaan we weer naar het paradijs op aarde: Lake O'Hara. Gelegen in Yoho National Park, met de afslag en parkeerplaats vlak voor Field. Dit is de absolute top van de Canadese Rockies: het wandelgebied is ongelofelijk prachtig, diep verscholen op een hoogte van ruim 2.000 m. Het gebied is kwetsbaar en daarom beperkt toegankelijk. Een verblijf in de lodge is één en al verwennerij met een unieke sfeer.

Dus je kunt je voorstellen dat wij hier (weer) graag heengaan. We vertrekken ruim op tijd van Canmore en zetten na een uurtje rijden de auto op de parkeerplaats langs Hwy 1, halen onze kleine koffer met de spullen voor de komende drie dagen eruit en met de rugzakken op en bergschoenen aan staan we klaar. Met je eigen wagen mag je niet naar het meer en de lodge rijden, dat kan alleen met een (gereserveerde) busrit. De bus haalt ons om 9:45 op, net als vorig jaar bestuurd door Ben, en rijdt ons naar de lodge. Zo rond half elf arriveren we bij de lodge. We melden ons bij de balie en worden vriendelijk welkom geheten. Onze lunchpakketten liggen klaar en we pakken nog wat koeken en noten en gaan op pad.

Altijd weer een leuke afweging welke wandeling je als eerste doet. We gaan richting Odaray en Lake McArthur, kijken of we nog de Odaray Grandview op mogen. Voor deze wandeling naar een uitzichtspunt geldt een (vrijwillig) quotasysteem. Per dag mogen vier wandelgroepen van maximaal zes personen de 'wildlife corridor' oversteken en Odaray Mountain op. Hieronder zie je onze route:

• start bij de Lake O'Hara Lodge
• vervolgens via rood gestippeld pad naar Elizabeth Parker Hut
• doorlopen naar McArthur Pass, zwart gestippeld pad (de zwarte route is de Alpine Route)
• naar de top van Odaray Grandview Prospect
• terug naar McArthur Pass en via rood pad door naar Lake McArthur
• terug naar Lake O'Hara Lodge

	wandeling: Lake O'Hara (2.035 m) - Odaray Grandview (2.535 m) - Lake McArthur (2.251 m)		wandelkaart van Lake O'Hara

Die 'wildlife corridor' is de bosstrook die je oversteekt bij McArthur Pass, met name grizzlies die hier lopen. We lopen eerst langs de Elizabeth Parker Hut, dat is de hut van de Alpine Club Canada. Feitelijk gaat het om twee berghutten met slaapplek voor 12 personen; de hutten liggen prachtig in een bergweide:

Elizabeth Parker Hut

We lopen het pad richting Odaray en Lake McArthur. Bij een splitsing over een houten brug houden we rechts aan en dan komt al snel het informatiebord met het logboek. We doen de klep open en kijken in het logboek. Yes! Drie groepen zijn ons vanochtend voor gegaan, we mogen als vierde en laatste groep naar Odaray Grandview. Dat is een aangename verrassing. We noteren onze namen, het tijdstip (11:30) en dat we met z'n tweeën omhoog gaan. We bladeren wat door het boek en zien meer hikers staan uit Nederland. Ook Leen en Ellien, die hier 17 juli waren, nog geen twee weken terug. Ze hebben over hun vakantiebelevenissen een leuk reisverslag geschreven. Blij lopen we verder, het pad begint eerst geleidelijk te stijgen over een bergweide en rotsige paden. We zien marmotten, altijd leuk. En ook een pika, maar die is te snel voor een foto. Stuk hogerop zien we ook vijf berggeiten lopen. We gaan nu stevig omhoog, poeh, en de uitzichten zijn steeds weidser. We zien Lake O'Hara, en Lake McArthur komt nu ook in beeld. Echt mooi. Rond één uur staan we boven, op 2.535 m, we zijn 500 hoogtemeters gestegen.
		marmot, met gras op weg naar z'n hol

uitzicht van Grandview Odaray

Vanaf dit uitzichtspunt heb je zicht op Lake McArthur (rechts op de foto), Schäffer Lake (het kleine groene meertje in het midden), Lake O'Hara en daarboven een klein beetje zichtbaar Lake Oesa. Vervolgens helemaal links van ons Linda Lake, de Morning Glory Lakes en de O'Hara vallei (zie foto hieronder). Het kost wat zweetdruppeltjes om hier te komen, maar dat is het natuurlijk helemaal waard.

zicht op het noorden, met Linda Lake, Morning Glory Lakes en de vallei

We zitten zo'n driekwartier te genieten en eten onze lunch (heerlijk). Dan lopen we het eerste stuk voorzichtig terug naar beneden, het is steil, komen terug bij het bord en het logboek (schrijven de tijd op en het wildlife dat we hebben gezien) en gaan verder met het wandelpad richting Lake McArthur. Dat is niet ver lopen. We hebben de keus uit het 'high level circuit' of het 'low level circuit', en wij nemen de eerste optie. Beide paden hebben we vorig jaar ook gelopen. Op de foto hieronder zie je het pad dat we lopen en links in de schaduw Odaray Mountain met het uitzichtspunt, daar komen we vandaan.

over het 'high level circuit' naar Lake McArthur

Het is inmiddels rond half vier en nog één wandelaar komt ons tegemoet, bij aankomst hebben we Lake McArthur helemaal voor onszelf. Dit is werkelijk een prachtig gletsjermeer, met een diep blauwe kleur. Vorig jaar dreef er nog wat ijs op het meer, maar dit jaar zijn we wat later en is al het ijs verdwenen. Dit is een mooi plaatje, een foto kan niet de werkelijke schoonheid van de natuur tonen. Ook hier zitten we even te genieten en dan lopen we terug naar de lodge.

Lake McArthur

Zo tegen half zes zijn we terug bij de lodge, vermoeid. We zijn 7 uur op pad geweest, en hebben maar zo'n 10 km gelopen. Natuurlijk ook wel veel gezeten en om ons heen gekeken, maar hiken rond Lake O'Hara is zwaarder dan gemiddeld vanwege het terrein: veel klimmen en klauteren, goed opletten waar je je voeten zet, extra opletten bij steile afgronden, nauwelijks een echt wandelpad maar meer rotsige paden. Het grote voordeel is dat straks alle andere wandelingen een stuk makkelijker zijn, zeker in de USA.

Bij de lodge trekken we onze schoenen uit (daarmee mag je de lodge niet in), stappen in onze slippers en gaan naar onze kamer. We hebben kamer 7, dezelfde als vorig jaar. Eerst lekker douchen en opfrissen. Daarvan knap je wel op. Even voor zeven uur gaat de gong voor het diner. Dat is ook altijd een feest met een heerlijk viergangen diner. Ben verzorgt de drankjes en een lekkere pils gaat er wel in. Na het eten doen we niet veel meer, als je naar buiten wilt moet je je weer helemaal inspuiten tegen de muggen, en daar hebben we geen zin in. Dus we praten wat met de andere gasten (er zijn geen bekenden van vorig jaar), lezen nog wat en dan lekker slapen. Morgen hopelijk weer een mooie wandeldag.