4 juli 2008                                        23˚C

We zijn natuurlijk vroeg wakker, rond half vijf. We moeten wennen aan het tijdsverschil. Om half zeven gaan we uit bed, liggen dan al een tijd klaar wakker naar het plafond te staren. Vandaag doen we een wandeling in Kananaskis Country, het gebied ten zuiden van Banff/Canmore en voor veel 'hikers' uit Calgary en omgeving bekend terrein: niet druk, want de toeristen gaan allemaal naar Banff en in schoonheid vergelijkbaar met de nationale parken. Kananaskis Country is een groot recreatiegebied en bestaat uit een aantal provinciale parken en beschermde 'wildlife' gebieden. Voor onze wandelingen laten we ons inspireren door de mooie wandelboeken van Kathy & Craig Copeland: in de nationale parken is dat het fantastische wandelboek 'Don't Waste Your Time in the Canadian Rockies' en voor Kananaskis is dat 'Where Locals Hike'. Van hun website krijg je enorme inspiratie: hikingcamping.com.

Wij rijden eerst naar de Rocky Mountain Bagel Company voor onze lunch (dik belegde bagels), dan rijden we naar het centrum van Canmore en steken daar de Bow-rivier over en volgen de borden naar het Canmore Nordic Centre. Vanaf hier volgen we 40 km lang Hwy 742, een onverharde weg dat o.a. een stuwmeer (Spray Lakes Reservoir) volgt. Al snel zien we wild, geweldig. Bij wat berghellingen eerst een aantal 'bighorn sheep' en langs het stuwmeer zien we twee elanden, een moeder met kalf. Schitterend. Dit maakt Canada al weer helemaal geweldig: 's ochtends op weg naar onze eerste wandeling zien we direct al wildlife.

	bighorn sheep (verliest z'n dikke wintervacht)		elanden: moeder met kalf

Na zo'n 10 km wordt de weg breder en mogen we 80 km/u rijden, voor onze wagen over dit onverhard terrein geen probleem. We stoppen bij de parkeerplaats van Burstall Pass, hier gaan we lopen. Dan volgt een aantal handelingen die we komende weken nog vele malen zullen herhalen: insmeren met zonnebrand, daarover heen muggenspul (jaja, ook die zijn er weer volop), koffie uit onze thermoskan, sokken en schoenen aan, de rugzak op, de bus 'bearspray' bij de hand en we kunnen gaan. Dit jaar lopen we trouwens voor het eerst met twee wandelstokken: we begonnen jaren geleden met één wandelstok en nu dan met twee stokken (niet te verwarren met de stokken van 'nordic walking'). Lopen met twee stokken is even wennen, maar dan wil je ook niet meer anders. Het scheelt met stijgen en dalen zo'n 20%-25% aan belasting voor je knieën, dat nu terecht komt in de vering van de stokken en je armen. Wel kwalitatief goede stokken gebruiken (Leki's bevallen prima), anders heeft het nog weinig nut.

We starten om half tien op een hoogte van 1.910m en het is gelijk al mooi:

Mud Lake, aan het begin van de wandeling

De wandeling naar Burstall Pass is totaal 15 km, met iets minder dan 400m stijging. En zoals vaak, stijg je de eerste kilometers en kom je in een 'hanging valley', een dal of vallei dat wat hoger ligt dan het dal van waaruit je start. Hier kun je dan een stuk vlak lopen en later stijgt het pad dan weer, voor nog mooiere uitzichten en om boven de boomgrens te komen. In het wat vlakke stuk lopen we in het smeltwater van sneeuw en ijs hogerop in de bergen, en het water staat best hoog. We moeten allerlei toeren uithalen om droge voeten te houden, maar met wat moeite lukt dat best. De natuur is hier weer wonderschoon:

onderweg naar Burstall Pass

We lopen verder in het laatste deel van onze wandeling naar de pas, maar stranden in teveel sneeuw en ijs. Het pad is niet meer zichtbaar tussen de bomen, we zoeken verderop naar andere voetstappen, maar zien niks. Een halve kilometer voor de pas kunnen we niet verder en gaan terug.

	er ligt nog veel sneeuw		ook veel stroompjes oversteken

In het dal komen we vier Canadese wandelaarsters tegen, en we praten wat over deze wandeling en waar we vandaan komen. Ze vertellen dat de natuur nu zo'n vier weken achter loopt op een gemiddelde zomer, vanwege lagere temperaturen en minder zonuren de afgelopen lente. Dat betekent dat er op grotere hoogte nog veel sneeuw ligt, smeltwater overal vrij hoog staat en de bergweiden nog geen bloemen bevatten. Nou, voor ons allemaal goed te weten. We hadden in ieder geval een prima eerste wandeling.

We zijn om half vier terug bij de auto en rijden naar Canmore. Na het douchen gaan we naar Banff, om bij het informatiecentrum de status van de wandelpaden te checken. Dit kun je thuis via internet ook goed volgen (zie de pagina Voorbereiding). Veel wandelingen zijn gelukkig al sneeuwvrij en nog geen enkele afgesloten of met beperkingen vanwege beren. We willen morgen dan ook in Banff lopen, om de beren voor te zijn. En we eten lekker weer bij Earls, alweer maanden op verheugd....hmmmm.

En zoals we vaker zullen ondervinden, is het overdag prima weer, met vanaf vier uur toenemende bewolking gevolgd door een bui.