29 juni 2007                                 24°C

We halen 's ochtends aan de overkant van het hotel een 'egg sandwich' bij Subway; de broodjes die je hier haalt zijn altijd van prima kwaliteit, gezond en lekker. Op de hotelkamer drinken we nog een kop koffie en verlaten vervolgens Calgary. Tsjonge, wat is deze stad groot: we rijden zeker 20 km over de Macleod Trail voordat we de stad verlaten en via de Highway 2 verder naar het zuiden rijden.

Rond 12.00 uur, vlak voor Fort Macleod, slaan we af naar het westen en nemen de 785 voor een bezoek aan Head-Smashed-Inn Buffalo Jump. Hier ligt de geschiedenis van zo'n 5.000 jaar van de Indianen (First Nations) van de prairies. Deze indianen (Blackfeet, Peigans, Blood) waren afhankelijk van de bizons en joegen ze hier over de rand van een klif waar ze werden ontdaan van vlees, huid en botten. Op deze historische plek staat nu een uitstekend museum, gebouwd in de rand van de steile helling en het omvat verschillende etages.

Onder de kliffen werd een groot kamp opgeslagen waar de vrouwen alle voorbereidingen troffen om de dode bizons te bewerken. Ervaren mannen legden zorgvuldig de route aan die de bizons, op hol geslagen, moesten volgen om zich over de rand te storten. De te lopen route werd afgezet met rotsen en stenen. Jonge mannen, de zogenaamde renners, slopen achter de kudde om ze op hol te laten slaan en joegen ze op totdat de bizons zich over de rand storten. Dat gebeurde op de plek hieronder:

		op deze plek werden de bizons over de kliffen gejaagd

Onder de rand van de kliffen ligt een meters dikke laag van botten en gebruiksvoorwerpen dat een schat aan informatie oplevert over de cultuur van de indianen en over de duizenden jaren dat deze locatie in gebruik was. Moeilijk voor te stellen is dat op de prairies zo'n 60 miljoen bizons leefden (!) en dat deze beesten na 100 jaar met de komst van de blanken vrijwel waren uitgestorven, tezamen met de leefwijze, cultuur en bestaan van de prairie-indianen. Er zijn nu nog maar enkele duizenden bizons over. Hieronder nog een mooi exemplaar:

een bizon

We rijden verder over de 785, een stoffige, onverharde weg. Dat is op zich geen probleem voor onze 4WD, maar de auto wordt er wel heel erg vies van. We slaan af naar Highway 6 en zien de bergen van Waterton National Park steeds dichterbij komen. Indrukwekkend hoor, want hier verrijzen de bergen direct op uit de prairies. Even een stukje geologie over het ontstaan van Waterton en Glacier National Park.

Het ontstaan van Waterton-Glacier National Park: zo'n 1600 - 800 miljoen jaar geleden bestond dit gebied uit een ondiepe zee. Rondom in het noorden, oosten en zuiden waren hogere gebieden, waardoor verschillende lagen van grond werden afgezet. Die grondafzettingen stapelden zich op en door de druk ontstaat dan steen (zgn. sedimentgesteente). Rond 160 miljoen jaar geleden ontstonden door botsing langs het Noord-Amerikaanse continent de Rocky Mountains, waarbij oude grondlagen (verworden tot steen) door de botsing omhoog werden geduwd. Dat proces ging heel langzaam en duurde 100 miljoen jaar, waarbij juist in dit gebied een dikke laag gesteente van 600 miljoen jaar oud bovenop gesteente van 100 miljoen jaar oud terecht kwam: een laag oud gesteente van 160 km lengte en 6 km dikte op een veel nieuwere laag. En vervolgens begon de erosie: met de Grote IJstijd, 60 miljoen jaar geleden, en de Kleine IJstijd (20.000 jaar geleden) slepen gletsjers brede dalen uit (gletsjers maken U-vormige dalen; rivieren maken V-vormige dalen). Rond 1800 kwamen de gletsjers weer even terug, maar sinds 1850 trekken zij zich verder en verder terug. In Waterton komen geen gletsjers meer voor; in Glacier waren er in 2003 nog 37, en dit jaar (2007) zijn er nog maar 27 (waarover later meer). Weer even terug naar die abrupte overgang van prairie naar bergen: wat we zien is de voorste grens van die oude rotsblok van 600 miljoen jaar oud die 100 km oostwaarts is geschoven. En die oude laag waarvan we nu de restanten zien, en die de grens vormt tussen prairie en bergen, heet de 'The Lewis Overthrust' (de overschuiving). Daarom wordt Waterton ook wel het gebied genoemd 'where the mountains meet the prairies'.

de prairie gaat abrupt over in bergen

Bij de ingang van Waterton Lakes National Park kopen we een parkpas. Het is dan nog maar een klein stukkie naar het plaatsje Waterton, waar we zes overnachtingen hebben. We verbazen ons weer over de verbluffende schoonheid van de natuur, wat is het hier toch mooi. Heerlijk, we hebben nu al zin om lekker de bergen in te trekken en mooie bergwandelingen te maken. Maar dat doen we pas vanaf morgen, dat zijn dan onze eerste stappen in dit deel van de Rockies.