12 juli 2007                                 30°C

We rijden vandaag het park uit bij Babb en gaan naar St. Mary om even te internetten met het thuisfront en een goede kop koffie te drinken. De winkel bij het tankstation is één van de weinige locaties waar ze 'echte' koffie hebben in plaats van die slappe filterkoffie ('regular coffee'). Als we hier langsrijden, drinken we altijd een cappuccino, van goede espresso met melkschuim, heerlijk stevig van smaak.

Vandaag staat de wandeling naar Otokomi Lake op het programma. Een stevige wandeling van 16 km met een stijging van 579 m, 1.451 m - 2.030 m. Met een stukje rijden, internetten en koffie gaan we nog redelijk op tijd van start, om 10.30 uur. Als we om 11.15 uur zitten bij te komen van de eerste drie kwartier berg op, zien we een wandelaar al terugkomen van de trip. Die is echt vroeg op pad gegaan. We vragen hoe de wandeling hem is bevallen. Stevig, zegt ie, vanwege de continue stijging. In ons wandelboek staat: 'the lake leaves a lasting impression of intense color." Nou, daar houden we ons maar aan vast. We gaan verder.

We gaan verder, en om 13.45 uur bereiken we het meer. Nu nog lekker een mooie plek zoeken aan het meer om te eten en onze voeten te laten afkoelen in het water. Maar al snel komen we erachter dat dat niet gaat lukken. Hoe dichter we bij het meer komen, des te groter de hoeveelheid muggen wordt. Als we bij het meer zijn, kun je nauwelijks nog rustig staan, zelfs nu we volkomen ingesmeerd zijn met muggenspul dat ook DEET bevat. Lijkt wel of deze muggen zo hongerig zijn naar ons bloed, dat niets ze kan stoppen. En onderweg hadden we ook regelmatig last van dazen, het is ons deze wandeling niet gegund.

Vlak achter ons arriveert een jong stel bij het meer. Ook zij slaan rond zich heen om de muggen te verjagen. Wij twijfelen of we niet beter direct terug kunnen gaan, dan eten we wel op de terugweg. We zien het jonge stel aan de andere kant van Rose Creek zoeken naar een geschikte zitplek; daar is geen begroeiing en schijnt de zon volop, dat betekent minder muggen. We wagen het erop, en lopen een stukje verder richting een sneeuwplek. Het lijkt mee te vallen, en we gaan aan het brood. Na een minuut of twintig houden we het voor gezien, teveel muggen en andere ellende (wespen, dazen, vliegen). We beginnen snel aan de terugweg, we praten even met het jonge stel (die vinden het ook wel heel erg vol met muggen) en ik meld dat een betere naam 'Mosquito Lake' was geweest voor dit meer.

Otokomi Lake: best mooi, maar teveel muggen

Op de terugweg komen we meer wandelaars tegen die puffend en hijgend naar boven komen. Deze wandeling is echt stevig, het valt iedereen tegen. Tja, en als dan ook het meertje tegenvalt, komt deze wandeling echt niet in onze favorieten. Om 17.00 uur zijn we terug bij de auto. Moe.

We rijden gelijk door naar de Swiftcurrent Motor Inn in Many Glacier, bij dit motel zit een Italiaans eettentje waar we dorstig en hongerig aan tafel gaan. Dat smaakt goed. Buiten is de verzamelplaats om beren te spotten, maar ook vanavond zien we niks. Pas de volgende dag horen we dat het een kwartiertje nadat we weg waren raak was, met het spotten van een aantal grizzly beren. Helaas.