12 augustus 2010                            18˚C  

We zitten om kwart over zeven aan het ontbijt en we zijn niet de enigen. Busladingen Spanjaarden en Japanners ontbijten nu ook. Nou, niet echt leuk, maar wij willen bijtijds weg en het kan even niet anders. Na het ontbijt pakken we onze wandelspullen en gaan naar het station, daar willen we met de bus van tien over negen naar Ustaoset, één dorp verderop en startpunt van onze wandeling. We gaan in het kleine centrum van Geilo op zoek naar een lunch voor straks, maar de winkels gaan pas later open, drinken dus weer even koffie in het hotel (heerlijk rustig, de tourbussen zijn vertrokken) gaan opnieuw naar het station en kopen onze lunch. Precies op tijd vertrekt de kleine bus, we zijn de enige passagiers. Aardige chauffeur, hij hoort direct dat we Nederlanders zijn. Het is erg mistig, de chauffeur meldt dat de herfst al in de lucht zit. Hij zet ons af bij het begin van het pad, vlak voor Ustaoset. We doen de rugzakken om en gaan op pad. Eerst zo'n 4 km een stijgend pad volgen naar de top van de Ustetind op 1.376 m hoogte. We zien de mist wegtrekken.

optrekkende mist op de Ustetind

Na twee uur klimmen, iets van 400 m, staan we net na half twaalf bovenop de berg. Een groep Noorse wandelaars geniet ook van het mooie uitzicht en lekkere weer (wel met jack tegen de wind). Prachtig weids uitzicht zeg, zo over de Hardangervidda. We gaan er bij zitten en kijken om ons heen.

uitzicht vanaf Ustatind (1.376 m)

We gaan verder en lopen langs de hut onder de top, ik zie wat wegschieten. Na een paar tellen komt een hermelijn tevoorschijn, even later nog één. Ze kijken ons aan, rennen wat heen en weer. Eentje duikt tussen twee stenen en pakt een dode muis, kijkt ons weer even aan en verdwijnt onder de hut. De andere hermelijn laat zich nog even zien, maar dan blijft het verder rustig, denk dat ze lekker bezig zijn met het oppeuzelen van de muis. Hè, hè, eindelijk zien we weer wat wild (oké, erg klein, maar toch), Noorwegen is in dat opzicht toch niet te vergelijken met het overvloed aan wildlife in Canada. Tot nu hebben we een hert gezien, een boommarter en dan nu twee hermelijnen.

We kijken niet verder in het boekje, we moeten linksaf maar lopen rechtsaf en volgen een (langlauf)bord naar Geilo in plaats van de rode T's. Stom. Na verloop van tijd weten we echt zeker dat we fout zitten, gelukkig hebben we een goede kaart bij ons. We volgen het pad en moeten dan een paar km een onverharde weg volgen, dan komen we weer op een echt wandelpad richting Geilo. De wandeling was 18 km, maar met deze omweg komen we op 22 km. Wel een heel mooi stuk van de Hardangervidda:

over de vidda richting Geilo en de bergen van Hallingskarvet

Zo tegen half vier krijgen we het dal met Geilo in beeld. De in aanbouw zijnde kerk (van hout, met een krul) is ook nog redelijk zichtbaar. We lopen een tijdje over de bergkam en krijgen dan een stevige daling van een half uur. Om half vijf staan we beneden, een bankje zou leuk zijn. En inderdaad, we zien een bankje, even een kwartiertje uitpuffen. We kunnen vervolgens links- of rechtsom het Ustedalsfjorden naar Geilo. Rechtsom is leuker, maar we kiezen nu voor de kortste route. Het looppad gaat echter kronkelend naar Geilo, de laatste kilometers volgen we gewoon de weg.

Geilo ligt aan het einde van het Hallingdal

Iets voor zes uur staan we bij het station. Mooie tocht hoor, maar de eigenlijke route was leuker geweest. Nu naar het hotel, even bijkomen en douchen. Om half zeven zijn we door m'n moeder en Gerard uitgenodigd voor een diner in een leuk restaurant, ma is vandaag 65 jaar geworden! Hiep hiep hoera. Ik sms even dat we half zeven net niet halen, zal ietsje later zijn. Rond zevenen zitten we aan tafel, wat een gezellige avond met heerlijk eten.

feestje, ma 65 jaar

Na het eten rijden we naar huis, 5 minuten. Na zo'n lekkere maaltijd en een wandeling van 22 km slapen we natuurlijk uitstekend. Morgen helaas weer in de auto, we gaan naar de Preikestolen in het fjordengebied bij Stavanger, de bestemming is natuurlijk wel erg leuk.