11 augustus 2009                           26˚C  

We hebben geen trek in een groot ontbijt, doen alleen koffie met wat erbij. Op het gemakje bereiden we ons voor op de wandeling, we willen zo tegen 11:00 uur vertrekken. Het is 14 km naar het andere eind van Waterton Lake, we hebben kaartjes voor de boot terug van half zes. En 6½ uur is ruim voldoende om dat te halen. Bij Subway halen we de lunch. We lopen vanaf de lodge, hebben geen auto nodig. Het eerste stuk langs het meer en de camping is al prachtig. Er staat een stevige wind, zie de witte koppen op de golven:

Waterton Lake

We lopen naar het startpunt van de wandeling naar Bertha Lake, dat is tevens de start van onze wandeling vandaag. Het eerste stuk gaat omhoog, maar is niet echt zwaar. Na 1.5 km gaat het pad naar Bertha Lake rechtsaf de bergen in, maar wij blijven het meer volgen en komen rond twaalf uur aan bij Bertha Bay. Hier kun je kamperen, er ligt een mooi strandje met allemaal platte kiezelstenen. We gaan op een boomstam zitten en genieten in het zonnetje.

Bertha Bay

We gaan op de grens 's lekker bijkomen. Er ligt een vlonder waarop we kunnen zitten, het water is te koud om continu je voeten in te houden, eventjes erin is lekker verfrissend. Hier eten we ook onze lunch. We zien een rondvaartboot, ze zwaaien naar ons. We horen uit de speakers: "Here we are at the border. The two persons sitting on the platform don't belong to border patrol; probably they're hikers." Haha, yes, yes, klopt allemaal. Zal best vreemd gezicht zijn om vanaf de boot opeens wat leven te zien tussen al dat bos aan de kust. Het wandelpad is vanaf de boot onzichtbaar.

lunch op de vlonder

We gaan verder, zijn nu ongeveer op de helft. Het 2e deel door de USA is ronduit saai. Vrijwel onafgebroken lopen we door het bos, nauwelijks zicht op het meer en een veel slechter onderhouden pad, dichtbegroeide struiken tot over het pad. Er komen ons ook wandelaars tegemoet. Ze vragen of het Canadese deel hetzelfde is. Nee dus, dat is een veel mooiere wandeling. Om half vijf zijn we aan het andere eind van Waterton Lake en melden ons bij het 'ranger station'.

Goat Haunt Ranger Station (USA)

Een ranger ziet ons aankomen en vraagt direct waar we vandaan komen en wil onze paspoorten zien. Die hebben we natuurlijk bij ons. We vertellen dat we uit Nederland komen en straks met de boot terugvaren naar Waterton en Canada. Nou, dat mag dus allemaal niet, maar dat wisten we al. Ik vertel dat we gister zijn aangekomen in Canada na 10 dagen USA, dat kan ie ook zien in onze paspoorten. We hadden onze groene kaarten in de paspoorten moeten laten zitten, vertelt ie, dan had hij ze nu kunnen verwijderen. Ja, achteraf is dat makkelijk. De rangers zijn met z'n tweeën en zijn best vriendelijk. We krijgen een stempel van deze controlepost (natuurlijk met een geit) en ze vertellen dat ze zelf straks ook de boot terugnemen. We mogen gewoon door. We hebben driekwartier tot de boot komt, kijken wat rond en rusten uit. Mooi hier zeg met zicht op Waterton Lake richting Canada.

Waterton Lake (vanaf Goat Haunt)

De boot arriveert om vijf uur en zit goed vol. Je mag hier wel naar toe varen en dan een half uurtje rondlopen. Om half zes stapt iedereen op de boot richting Waterton, inclusief de Amerikaanse rangers. Om zes uur staan we weer in Waterton, leuk tochtje. Lekker douchen, we eten schuin tegenover onze lodge bij Trapper Mountain Grill, prima eettent. De beste tijd om beren te spoten is na het eten, zo tussen 20:00 en 21:00, en de Red Rock Parkway te rijden. Dat doen we dus weer, en het is al snel raak: een zwarte beer loopt rustig te eten, komt onze richting uit, steekt vlak achter auto de weg over en eet op z'n gemakje van de bessen. We rijden verder en zien achter ons een zwarte beer de weg oversteken. Aan het eind van de weg zien we weer een zwarte beer, die volgt een greppel. Ook als we weer bijna bij de lodge zijn, zien we vlak voor Waterton nog een zwarte beer, het is dan al bijna donker. Mooie avond om beren te spotten.